เมื่อฉันเสียใจกับศัลยกรรม

J_2009

พอดีผ่านเข้ามาในกระทู้ของพี่มลอ่านแล้วอยากร้องให้ตามเข้าใจความรู้สึกพี่เลยสู้ต่อไปน่ะค่ะ

นู๋มีเรื่องๆหนึ่ง อยากเล่าให้พี่ฟัง (เป็นเรื่องจิงเกิดขึ้นไม่ถึงปี)
นู๋มีเพื่อนคนนึงแถวบ้านเป็นผู้ชาย (ชื่อบอย 25 ปี) หน้าตาหล่อม๊ากขาวหุ่นเท่ห์ (นิสัยดีม๊าก) รับราชการเป็น ทหารเรือ ที่เพชรบูรณ์กำลังจะสอบนายทหารอีกไม่กี่วันข้างหน้า
เค้ามีพี่สาว (พี่อ้อย 27 ปี) อีกคนนึงอายุห่างกัน 2 ปีได้ สวยหุ่นดี รับงานราชการเป็นผู้ช่วยพยาบาลที่ กทม. บอยมีพี่น้องร่วมสายเลือด 2 คน บอยไม่ได้เจอพี่สาวมาหลายเดือนคิดถึงก้อโทรหาพี่สาวให้ลงมาบ้านมาเจอกานแล้วทั้งคู่ก้อมาถึงประมาณ 19.00 น. ที่บ้านก้อครื้นแครงมีความสุขมีเสียงหัวเราะตอนเช้าของวันรุ่งขึ้นประมาณ 08.00 บอยชวนพี่อ้อยและญาติอีก 1 คน (ผู้ชายอายุ 24ปี) ไปดูดวงและวันแต่งงานของบอยกันแฟน ที่วัดแถวบ้าน โดยขับรถกระบะของพ่อแม่ไปที่ออกมาได้ 2-3 ปี แล้วพระท่านบอกว่าดวงชะตาไม่ค่อยดีเลยนะ แต่พวกเค้าไม่เชื่อเท่าไรก้อเลยขับรถเปิดเพลงฟังไปดูอีกที่ เป็นหมอดูชาวบ้านที่แม่นแต่ต้องขับรถไป ประมาณ สิบกว่าโลได้ พอใกล้จะถึงอีกแค่ข้ามทางรถไฟไปก้อถึงแล้ว พอกังข้ามทางรถไฟเครื่องรถไปดับตรงกลางรางรถไฟ รถไฟกำลังมาพอดีคนที่เลี้ยงวัวอยู่ข้างๆตะโกนบอกว่ารถไฟก้อไม่ได้ยินกันเพราะเค้าเปิดเพลงกันดัง สรุปเย็นวันนี้พวกเค้าไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว พ่อแม่ของเค้าร้องไห้สลบแล้วสลบอีก จนหมอต้องให้น้ำเกลือ งานศพทั้ง 3 ถูกจัดขึ้นเรียงกันบนศาลาหลังเดียวอย่างยิ่งใหญ่ ทั้งทหาร,หมอ,พยาบาล,เพื่อน,มาช่วยกันในงานอย่างดีวันเผามีพิธีให้อย่างสมเกียรติเก้าอี้ไม่พอนั่งคนเยอะมากๆไม่ต่ำกว่า 2000 คนได้ เงินประกันชีวิต,เงินราชการ,เงินประกันภัยชั้น 1 ของรถยนต์ ละอื่นฯ ที่พวกเค้า 2 คนทิ้งไว้ให้พ่อแม่อีกไม่ต่ำกว่า 2,000,000 กว่าได้ พ่อแม่เค้ายกสิ่งของทุกอย่างที่เป็นของลูกที่บ้านพักข้าราขการให้เพื่อนเค้ากันหมด ไม่ได้เอามาเก็บไว้ที่บ้านเพราะว่าทำใจไม่ได้พ่อแม่เค้ามีแผงผักอยู่ในตลาดสด มีฐานะอยู่แล้ว แล้วพ่อก้อมีโรคประจำตัวไม่รู้จะอยู่ได้อีกกี่ปีต้องเสียเงินรักษาอยู่ทุกเดือน วันนี้บอยกับพี่อ้อยจากไปพ่อแม่เค้าจะต้องอยู่กับใครแล้วยามแก่เฒ่าใครจะดูแลทั้งๆที่ 2 ชีวิต ที่เค้าเลี้ยงดูจนเติบใหญ่มีความมั่งคงในชีวิตได้จากเค้าไปอย่างไม่มีวันกลับ.............!!!!!!!

อย่าสิ้นหวังนะลูกชายและแม่ของพี่ให้กำลังใจพี่เสมอ รอดูแลพี่ยามพี่แก่เฒ่าพี่ไม่มีใครร่างกายเราเป็นสิ่งไม่แน่นอนเพียงแต่พี่รักษาให้หายเป็นปกติก้อพอนะค่ะและพี่อย่าคิดมากนะทุกอย่างๆ บนโลกถ้วนมีทางออกเสมอน่ะค่ะนู่ก้อเคยเป็นอย่างพี่จนถึงขนาดต้องพึ่งวัด แต่ปัญหาที่นู๋เจออาจไม่เหมือนกับพี่ นู่อยากให้พี่มองคนที่เค้าแย่ๆ กว่าเราน่ะค่ะแล้วทุกๆอย่างที่เราสิ้นหวังก้อจะมีกำลังสู้ต่อไป
(ขอให้พี่มีกำลังแรงใจที่แข็งแกร่งและสู้ต่อไปนะค่ะ)  สู้ๆๆๆๆๆๆๆ